📖 Intro
To niezwykłe muzeum znajduje się w autentycznym domu, w którym mieszkał i gromadził swoją wyjątkową kolekcję zamożny portugalski przedsiębiorca, kolekcjoner i wizjoner António Medeiros e Almeida (1895-1986). To miejsce koi spokojem w rytm kilkudziesięciu zegarów, oczarowuje blaskiem zgromadzonej biżuterii, odznaczeń i dekoracji oraz urzeka oryginalnym wystrojem miejskiej rezydencji z początku XX wieku.
🏠 Budynek
Pierwszym właścicielem wybudowanego w 1896 roku narożnego budynku był lizboński prawnik Augusto Vítor dos Santos. Kolejnym, który powiększył go o dwa piętra, był Eduard Guedes de Sousa. W 1927 roku budynek został odkupiony przez Państwo Watykańskie w celu utworzenia nuncjatury apostolskiej. W 1943 roku rezydencja trafiła do rodziny Medeiros e Almeida, w której posiadaniu jest do dziś. António osobiście zakupił budynek i po przeprowadzeniu szeroko zakrojonych prac remontowych urządził w nim swój reprezentacyjny dom. Dzięki założonej przez niego fundacji, nadzorującej dom i zgromadzone zbiory, możemy dziś spacerować po tych pięknych pomieszczeniach i zachwycać się gromadzoną przez całe życie właściciela kolekcją sztuki dekoracyjnej.
🏎️ 🛫Wyjątkowe dziedzictwo
António Medeiros e Almeida był wybitnym przedsiębiorcą, uważnym kolekcjonerem i jednym z największych portugalskich mecenasów kultury XX wieku. Pochodził z zamożnej rodziny, która z początku mieszkała niedaleko, przy Rua do Salitre. Chociaż rozpoczął studia medyczne, by tak jak ojciec zostać lekarzem, to szybko odkrył w sobie talent do biznesu. Był pasjonatem szybkości i nowoczesności, a jego pierwszą pasją była motoryzacja; brał nawet udział w wyścigach samochodowych w 1921 roku. Szybko dostrzegł rosnący popyt na samochody, nawiązał kontakt z angielskim producentem Williamem Morrisem i wkrótce stał się pierwszym w Portugalii importerem brytyjskich aut, uzyskując wyłączność w 1926 roku. Prawdziwy sukces nadszedł w 1932 roku, gdy producent odpowiednio wzmocnił konstrukcję pojazdów, dostosowując je do portugalskich, brukowanych ulic.
Antonio odniósł również spore sukcesy w branży lotnictwa cywilnego. W 1948 roku kupił Aero Portuguesa, regularną linię lotniczą założoną w 1934 roku we współpracy z Air France. Był pionierem w dbaniu o komfort pasażerów, wprowadził muzykę na pokładzie oraz przyciemniane okna. Jako pierwszy zatrudniał też pełną załogę składającą się z pilota, drugiego pilota, mechanika, telegrafisty i stewardesy. Pomimo wysokiej rentowności, jego firma została włączona do TAP w 1953 roku. António zadbał o zatrudnienie dla wszystkich swoich pracowników, a sam został mianowany przewodniczącym Zgromadzenia Ogólnego TAP, stanowisko to piastował do 1960 roku, kiedy to zdecydował się odejść i przenieść posiadany kapitał do SATA, którego również był inwestorem.
Nie sposób wymienić wszystkich biznesów tego niezwykłego przedsiębiorcy, ale sam był dumny z faktu, że w pewnym momencie zasiadał w zarządzie 21 firm, które przynosiły zyski. Medeiros e Almeida był również wybitnym dyplomatą. Przyjaźnił się z brytyjskim ambasadorem w Lizbonie Ronaldem Hugh Campbellem i wspierał negocjacje pomiędzy Winstonem Churchillem a Oliveirą Salazarem w sprawie przekazania bazy na Azorach rządowi Wielkiej Brytanii. W 1947 roku został uhonorowany Orderem Imperium Brytyjskiego przez króla Jerzego VI. W czerwcu 1951 roku otrzymał francuski Order Zasługi Handlowej za rolę w Konfederacji Lnu i Konopi.
António de Medeiros e Almeida zmarł w lutym 1986 roku, kilka miesięcy przed swoimi 91. urodzinami, pozostawiając po sobie instytucję kulturalną o zasięgu krajowym i międzynarodowym.
🎨 Dom-Muzeum
Równolegle do intensywnego życia zawodowego António de Medeiros e Almeida z pasją gromadził dzieła sztuki dekoracyjnej. Kolekcjonowanie rozpoczął w latach 30., co pozwoliło mu pozyskiwać eksponaty z najsłynniejszych europejskich domów aukcyjnych i antykwariatów. W latach 60., świadomy wysokiej jakości swojej kolekcji i braku potomków, postanowił wraz z żoną Margaridą Pinto Basto przekształcić swój dom w muzeum. Aby Dom-Muzeum zdołał pomieścić więcej eksponatów, małżonkowie zdecydowali nie tylko o odpowiedniej jego adaptacji, ale też o zabudowaniu ogrodu, tworząc dodatkowe skrzydło. Z pomocą architekta Alberto Cruza wyodrębniono dwie przestrzenie, tworząc 27 pokoi. Starsza część służyła nadal jako dom mieszkalny.
W 1971 roku António zlecił przeprowadzenie pierwszej profesjonalnej inwentaryzacji zbiorów, a prace nad przekształceniem domu zakończono w 1973 roku. Ponadto, aby zapewnić wypełnienie swojej woli, w przyszłości Antonio powołał fundację swojego imienia, której statut osobiście zatwierdził i której przekazał cały swój majątek ruchomy i nieruchomy. Aby zapewnić samofinansowanie się fundacji po swojej śmierci, António nakazał w testamencie sprzedaż wszystkich swoich spółek i budowę nieruchomości na wynajem na wcześniej nabytej działce sąsiadującej z muzeum. Dochód z najmu, oddanego w 1992 roku budynku, do dziś wspiera działalność fundacji.
Dom-Muzeum został otwarty dla publiczności 1 czerwca 2001 roku. Zgodnie z ostatnimi postanowieniami António de Medeiros e Almeida, Lizbona zyskała instytucję kulturalną dostępną dla wszystkich, samofinansującą się i będącą przestrzenią dla przyjemności kulturalnej.
🚶♀Wizyta

Zwiedzanie muzeum to wielka przyjemność. Kolekcja składa się z dwóch odrębnych obszarów muzealnych: nie wiele zmienionego skrzydła, które zamieszkiwali właściciele domu, oraz drugiego, zbudowanego nad ogrodem, składającego się z licznych przestrzeni z odtworzonymi różnymi środowiskami. W 27 salach muzeum wystawionych jest około 2000 dzieł sztuki, w tym meble, malarstwo, rzeźba, tkaniny, złotnictwo, biżuteria, ceramika, wachlarze i sztuka sakralna, obejmujące okres od II wieku p.n.e. do XX wieku.
Ogromne wrażenie robi możliwość zwiedzania domu, który kiedyś tętnił życiem, oraz eksponatów na wyciągnięcie ręki. Ciszę delikatnie przerywają wybijające kwadranse i godziny liczne zegary, niemal wszystkie sprawne, każdy z nich wyjątkowy. Na przykład, angielski zegar nocny z XVII wieku, z wewnętrznym oświetleniem lampą naftową. Ściany zdobi malarstwo niderlandzkie i flamandzkie z XVI i XVII wieku oraz portrety angielskie z XIX wieku. Oryginalne meble portugalskie i angielskie, europejska i chińska porcelana zdobią pokoje i gabloty.