📖Intro

Stojąc przed Muzeum Królowej Zofii, jak najczęściej jest nazywane Muzeum Narodowe Centrum Sztuki Królowej Zofii, popatrzmy przez chwilę na sam budynek. Jego monumentalny rozmiar wynika, z funkcji jakie pełnił przez lata. Wynikała ona z pochodzącego z 1556 roku zarządzenia króla Filipa II, aby skupić w jednym miejscu wszystkie madryckie szpitale, tworząc w tym miejscu Hospital General. Jak można się było domyślić potrzeby szpitala, nieustannie rozrastającego się miasta, były ogromne. Dlatego też pod koniec XVIII wieku, wybudowano ten olbrzymi budynek wg projektu architekta Francisco Sabatiego. W kolejnych latach budynek był wielokrotnie remontowany, rozbudowywany, a w minionym wieku niemalże rozebrany. Szpital zamknięto w 1965 roku i budynek był opuszczony prawie na 20 lat. Wielu mieszkańców miasta uważało go za zbyt przepastny i nieatrakcyjny. Mimo to udało się go uchronić i ostatecznie dekretem królewskim z 1977 roku został on uznany za zabytek historyczny. W kolejnych latach poddano go renowacji, dodano szklane i stalowe windy, nadając mu bardziej współczesny charakter. We wczesnych latach 80-tych XX wieku urządzano w nim wystawy czasowe, a kolejnym dekretem królewskim z 1988 roku utworzono w nim Muzeum Narodowe. 10 września 1992 zostało oficjalnie otwarte Muzeum Narodowe Centrum Sztuki Królowej Zofii często nazywane madryckim MoMa nawiązując do nowojorskiego Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Muzeum Królowej Zofii dopełnia Złoty Trójkąt Sztuki, obok 🔗 Muzeum Prado i 🔗 Thyssen-Bornemisza. Pod względem chronologicznym kontynuuje kolekcję Prado od symbolicznego granicznego roku 1881 roku, w którym to urodził się Pablo Piccasso.

🚶Wizyta

Zobaczymy tu wiele z najwspanialszych w Europie kolekcji sztuki XX wieku. Najsłynniejsze dzieła Joana Miro, Salvadora Daliego czy Pabla Picasso. Choć wielu odwiedzających przychodzi tu głównie, żeby zobaczyć ważny dla Hiszpanów obraz Picassa pt. „Guernica”. Obraz, który jest hołdem dla baskijskiego miasta Guernica, które jest świętym miastem dla Basków. Miasto zostało zbombardowanego w 1937 roku przez niemiecki oddział Legion Condor podczas hiszpańskiej wojny domowej, po tym jak opowiedziało się po stronie republikańskiej. Widzimy na nim cierpienie ludzi i zwierząt z powodu wojny, przemocy i chaosu. Picasso namalował ten obraz na zamówienie rządu republikańskiego, celem wystawienia go na wystawie światowej w Paryżu w 1937 roku. Obraz do 1981 znajdował się w Nowym Jorku, gdyż zgodnie z wolą artysty miał wrócić do Hiszpanii, gdy wróci do niej demokracja.

Niezwykle ważna jest również imponująca ekspozycji poświęcona Hiszpańskiej Wojnie Domowej (1936-39). Na kolekcję składa się ponad 300 plakatów, fotografii i materiałów archiwalnych tworzących jedyną w swoim rodzaju taką wystawę w Hiszpanii. Pokazuje ona jak wielką rolę w czasie wojny pełnili artyści, którzy poprzez sztukę wyrażali emocje, towarzyszące często zwykłym ludziom znajdujących się w centrum bratobójczego konfliktu. Wielu z tych artystów było już znanych przed wojną wśród nich warto wspomnieć chociażby o Mauricio Amster, José Bardasano, czy Josep Renau. W latach wojny to właśnie plakaty i czasopisma pełniły najważniejszą rolę w rozprzestrzenianiu się ideologii wśród społeczeństwa.

Odwiedzając muzeum nie można pominąć wewnętrznego patio. Jest tam nie tylko uroczy ogród, ale stoi też kilka rzeźb. Naszą uwagę z pewnością od razu przyciągnie znajdujący się nieopodal wejścia, wykonany z brązu Oiseau lunaire „Księżycowy Ptak” Joana Miró z 1966 roku. Pierwsza wersja tego surrealistycznego dzieła pochodziła z lat 1946-49. Lśniąca i wypolerowana powierzchnia trudnego do jednoznacznej identyfikacji stwora, nasuwa skojarzenia nieco w kierunku Picassa. To zasługa artysty, który w poetycki sposób łączył metaforyczne formy ze świata przyrody i kosmosu, wzajemnie uzupełniających się opozycji, cech męskich i żeńskich, dnia i nocy.